شناسایی عوامل مؤثر بر ایجاد سازمان مربیگرا

مربی گری اساساً مفهومی ورزشی و عنوانی جوان در مطالعات سازمان ومدیریت است و سازمانمربیگرا پارادایم جدیدی در یادگیری سازمانی میباشد که ضمن سازگاری با نظریه های جدیدیادگیری مانند توسعه بزرگسالی و سایر روش های یادگیرنده محور حلقه اتصال دو واژه مهم توسعهسرمایه انسانی و یادگیری سازمانی است. در این پژوهش پس از مرور ادبیات و مطالعات اکتشافی درخصوص مربی گری، عوامل اثرگذار بر ایجاد یک سازمان مربی گرا در قالب مدل مفهومی و در سهزمینه منابع انسانی، کسب و کار و فرهنگ مربی گری خلاصه شده است. سپس با استفاده از پرسشنامهسه مرحله ای دلفی به نظر و تأیید جمعی از نخبگان دانشگاهی و حرفهای صنعت بیمه ایران رسیدهاست. یافته های پژوهش شامل توسعه مفهوم مربی گری؛ معرفی ریشه های بومی مربی گری از جملهورزش پهلوانی، عرفان و تصوف، تربیت اسلامی ونیز برخی روش های یادگیری علوم دینی مانندسبک های خود آموز، انتقادی و تجربی و نهایتاً ارائه الگوی سازمانی است که بر خلاف برخیدیدگاه های معمول، مربی گری را نه صرفاً ابزاری آموزشی مانند استاد شاگردی بلکه به عنوان یکاستراتژی برای توسعه هم زمان حکمت در کارکنان و سازمان می نگرد